A kazda bron ma trafiac pomiedzy zawsze i w kazdej kulturze
(Wyjątek to cepy nadziaki młoty i innsze tego typu otwieracze do konserw)
Ja bym trochę rozszerzył tę listę. Po pierwsze włączyłbym do niej wszelką broń obuchową, w rodzaju korbaczy, buzdyganów, tetsubo, nadziaków. Po drugie, część broni drzewcowej, jak na przykład halabarda lub glewia. Dorzucił miecze dwuręczne (często ostrzone tylko przy sztychu), topory, hachiwarę – a i tak nie byłaby to zapewne pełna lista.
Chciałbym zauważyć, że wraz ze wzrostem ilości opancerzenia, albo doskonalą się techniki walki (Japonia), albo zwiększa się ilość broni obuchowej (Europa). Mało kogo było w Europie stać na intensywne treningi walki, by bez problemu w bitwie trafić w twarz (bo kolczuga kryła resztę doskonale), albo między blachy płytówki. Dopiero, kiedy zanikają pancerze (od XVI wieku), broń „odchudza się” i przechodzi w rapiery, korseki, koncerze.
Tak samo szable na Bliskim Wschodzie służyły do przecinania pancerzy skórzanych bądź watowanych, a nie omijania ich.
Szable zachodnie i pojedynkowe maiły i maja dalej (sportówka to w prostej lini XIX szabla pojedynkowa ) ma z****ie wielki kosz
Szable miały duży kosz? No proszę, czego ja się dowiaduję… Mam tu sporo zdjęć szabli (ormiańskie, perskie, węgierskie, polskie, tureckie) i w najlepszym wypadku poza krzyżem mają kabłąk – ale nic więcej. Owszem, furdyment (czyli ‘kosz’ właśnie) zdarzał się w przypadku szabli, czy pałaszy (a w rapierze był niemal regułą), ale mimo wszystko zwykłe jelce były częstsze. Zresztą sam furdyment zanika na zachodzie na początku wieku XVII, a w Polsce pojawia się na przełomie wieku XVII i XVIII – i nie trwa zbyt długo.
Szabla "zwykło" (jak w potopie) nie ma gardy bo delikwent miał jakas super rekawice (kolcza itd.)
Cóż, dla mnie „Potop” (ani film, ani tym bardziej książka) nie jest dla mnie źródłem historycznym w kwestii szabli. Proponuję poczytać literaturę fachową.
Natomiast rękawice kolcze były całkiem częste, podobnie jak zbroje łuskowe, płytowe, czy kolcze (oczywiście w bitwach).
a pozatym w walce konnej ciezko trafic w dłon to prawda zwłaszcza pchnieciem (konie nie robią wypadów).
Trafienie w dłoń zależy od umiejętności szermierza, choć konno jest trudniej – tu się zgodzę.
A słuzyła do walki konnej. kroczków kroków i wypadów uczono bo to oczywiste i od tego sie zaczyna zawsze ( zła praca nóg twój wróg)
Jakby służyła tylko do walki konnej, to by nie uczono pracy nóg. A szabla służyła też do walki pieszo. Zauważ, że policji nie uczy się obsługi moździerzy, a wojsko tak. Zgadnij dlaczego.
A zauwaz ze te rodzaje jazdy z reguły miały jakiś rodzaj opancerzenia
Piechota też bywała opancerzona. Natomiast opancerzenie jazdy zależało od jej rodzaju (lekka była raczej lekko) i od zamożności wojaków wojska zaciężne były bardzo malownicze pod tym względem, zwłaszcza po dłuższych działaniach wojennych).
RAPIER JEST BRoNIA PIESZA SZPADA TEZ TAK JAK SZABLA KONNA
BAZOOKĄ TEZ MOZNA BIC PO GŁOWIE PRZECIWNIKA TYLKO PO CO
Proszę się tak nie denerwować.
Rapier – (franc.) długa bron sieczna przeznaczona do cięcia i do kłucia, bądź tylko do kłucia (…). Generalnie dzieli się r. na: bojowe (jazdy cieżkiej, jazdy lekkiej oraz piechoty) i pojedynkowe.
Kwaśniewicz W., Leksykon borni białej i miotającej, Warszawa 2003, s.194
Szabla jest przystosowana do ceic szybkic zmain kierunku prowadzenia broni nie utknie tak łatwo w przeciwniku nie złamie sie tak łatwo i to sa zalety do bitwy konnej bo szpada /rapier/pałasz łacza nastepujące wady
Szpada jako broń dość elastyczna raczej szybko się nie złamie. Rapier służył nie tylko do pchnięć, ale też do cięć, o czym chyba zapominasz. Natomiast pałasz jest bronią przeznaczoną głownie do cięcia – i jest to broń jednoznacznie kawaleryjska.
jak szarzujesz to bron zostaje po pchnieciu w pierwszym przeciwniku a ty na nastepnych mozesz pluc co najwyezj jezeli kon skreci w trakcie pchnieca łamiesz bron ciecia bronia prosta sa wolniejsze niz zakzywioną
a pchac konno sie i tak prawie nie da bo kiepsko z wycyrklowaniem dystansu i albo przestrzelisz albo niedojdziesz
Do szarży służyły kopie oraz lance – i była to broń do pchnięć. Szarżowanie z bronią tnącą to raczej kiepski pomysł – ciężko złapać moment, kiedy broń trzeba przesunąć po przeciwniku (ciąć właśnie), więc łatwo może utknąć i nam rękę ze stawu wyłamać.
Do walki konnej używana była broń zarówno sieczna (pałasze, szable), jak i kłująca (koncerze). Wręcz z powodu konieczności niwelowania różnicy wysokości długa broń kłująca była często przydatniejsza. Przecież kawaleria nie tylko szarżuje, czasem walczy w zwarciu.
Zdarzyło Ci się kiedyś osobiście walczyć konno, czytać o tym, widzieć taka walkę lub rozmawiać z ludźmi tak walczącymi?
a) przewage dystansu
Przykro mi, ale rapier i szabla miały podobną długość. Jak każda bron jednoręczna zresztą.
b)przewage obrazen nawet lekkie osadzenie na dłoni moze sie bowiem skonczyc zmasakrowaniem siegna i dalej masz posprzatane
Wybacz, ale ja wolę mieć pociętą dłoń (przypominam, że kosze i tak kiepsko chronią przed pchnięciem), niż roztrzaskaną czaszkę. To pierwsze można przeżyć… Jakoś mi się nie widzi, by pchnięcie było groźniejsze.
c)przewage szybkosci pochodną od przewagi dystansu
Tu się zgodzę, że bron kłująca jest szybsza od siecznej. Ale nie wynika to z przewagi dystansu, ale sposobu zadawania ciosu.
pomijam juz tak oczywisty aspekt jak rapier i lewak i mozliwosc trzymania drugiego ostrza
Że niby w walce jaka to zaleta? Przy każdej broni jednoręcznej można mieć w drugiej ręce jakąś broń krótką (nóż na przykład). A przy broni dwuręcznej dwie bronie to kiepski pomysł – mniejszy zasięg, nie ma jak blokować, a z dwiema brońmi trudniej się walczy; same minusy.
gdyby japonczycy pozbyli sie zbroi to zaczeliby wiecej pchac i w tym celu wyprostowali klingi i zwiekszyli kosze i dzwony i pewnie zmienili chwyt
Ale nie zrobili tego, bo nie pojawiła się broń, która skutecznie radziłaby sobie z dowolnym pancerzem. A w Europie się pojawiła – zwała się plebejską bronią drzewcową oraz bronią palną.
Kształt broni nie jest rzecza determinujaca styl walki tak jak styl nie determinuje kształtu broni one na siebie wpływaja i rozwijają sie razem jedno jest pochodną drugiego i na odwrót a oba pochodną rozwoju techniki (tak jak stan dróg i samochody) (…) wiec jezeli bron o której mówisz jest dzieckiem sytuacji gdy trzeba ciac w dziury miedzy blachami to jest braonia do walki w pancerzu i tyle bo inaczej by nie była ta samą bronia która jest
Takie to odkrywcze, że aż mnie zatkało. Niemniej – co wnosi to do dyskusji?
mogło chodzic o to ze rapier i lewak oraz szpada jest duzo bardziej smiercionosna niz szabla (zabójstwo) mogło chodzic o to ze to jest bron trudniejsza w opanowaniu na poziomie podstawowym i wolniej odwdzieczająca sie za wysiłek włozony w trening (czas )
lub o to ze sie wiecej czasu spedzało na koniu niz na zachodzie europy(gestosc zaludnienia)
Widać, że mało interesujesz się rozwojem broni. Szabla przyjęła się na gruncie polskim, bo zwykle mieliśmy do czynienia z lekko opancerzonymi, mobilnymi przeciwnikami w rodzaju Tatarów. Szpady używane były na zachodnich dworach oraz w miastach – w Polsce nie istniała szlachta typu zachodniego, a miasta były raczej biedne. Dlatego też bron była bardziej bojowa, a mniej pojedynkowa. Wybacz, ale nie chce mi się tego tłumaczyć – proponuję odwiedzić bibliotekę.
TU SIE DENERWÓJE I TO BARDZO
Przeciwnika zdenerwowanego łatwiej pokonać, bo robi więcej błędów. Na przykład ortograficznych.
PCHNIECIA JEST ŁATWO UNIKNĄC???? ZWŁASZCA W NADGARSTEK????
Owszem. Wystarczy proste zejście, dzięki któremu pchnięcie przechodzi obok, a my mamy w zasięgu wyciągniętego przeciwnika. A nadgarstek jest dość małym celem, więc wystarczy odsunąć dłoń z linii ciosu, a nie całe ciało.
I TRAFIC PRZECIWNIKA NIE OPANCEZONEGO KTÓRY ZAATAKOWAŁ PROSTYM WYPROSTEM REKI DO PRZODU ????
Opancerzonego, czy nie – mnie to różnicy nie czyni. Idzie się wtedy krok na ukos w przód i tnie wysuniętą rękę (najlepiej w staw – wtedy nawet pancerz nie pomoże). Oczywiście to najprostsza z technik, jest ich znacznie więcej.
W SZBLI JEST W K**WE TAKICH MANEWRÓW CO DRUGI JEST TAKI
Taki, to znaczy jaki? Pchnięcie? Cóż, szabla była bronią przede wszystkim do cięcia, a nie pchnięcia... ale może bronioznawcy się mylą?
obejzyj zawody szermiercze choc raz i zastanów sie nad tym
Współczesna walka szablą sportową ma do walki na broń bojową tyle, co konstruowanie wigwamów ze wznoszeniem wieży Eiffela (i tle też obie szable maja ze sobą wspólnego). Dlatego proszę o wybaczenie, ale nie zamierzam się do tego odwoływać w tej dyskusji.
(WALCZYŁEM TEZ DAWNĄ SZBLA MAM NAWET taką )
A ja walczyłem na miecze jednoręczne, półtoraręczne, dwuręczne, szable, noże, włócznie, kije, katany. Na dwie bronie też mi się zdarzało. I mam w pokoju katanę z wakizashi oraz miecz jednoręczny. Co tydzień organizujemy trening, gdzie mamy okazję poćwiczyć techniki, doskonalić umiejętności (i nie, nie jest to bractwo). Jak gdzieś wyjeżdżam, to staram się powymieniać doświadczeniami z innymi ludźmi, którzy mają bliższy kontakt z bronią). Póki co miałem kontakt z kenjutsu, kendo, iaido, traktatami europejskimi, traktatami japońskimi oraz różnymi stylami walki szablą. Więc jeśli Twe doświadczenie miało być jakimś argumentem, to przykro mi…
Oczywicsie jezeli mamy karwasze przeszywanice i inną napiersniki nareczaki naramienniki nogawice fartuchy hcełmy rekawice pancerne i w ciul innego sprzetu to tak pchniecia na reką sa bez sensu
Wystarczą porządne rękawice, by pchnięcie w dłoń było bez sensu. Reszta chroni przed czymś zupełnie innym.
CO do J.KOMUDY fajne powiesci i opowiadania pisze ale naprawde nie wiem czy zna sie na walce i nnie kpie tylko nigdy nie słyszałem zadnej jego wypowiedzi na temat walki szablą dawną
Miałem okazję poznać Jacka osobiście i uważam, że jako historyk i miłośnik Rzeczpospolitej Szlacheckiej ma on sporo doświadczenia w tej kwestii.
A w ostatnie nie wieze bo sadze ze kazdy mistrz znajdzie najlepszy sposób a najlepszy jest tylko jeden w koncu mistrzem jest bo znajduje najlepsze sposoby
Jest się mistrzem dlatego, że w danym stylu nie ma nikogo lepszego, a nie dlatego, że znajduje się najlepsze sposoby. Nie istnieje najlepszy z najlepszych. Choćby dlatego, że nec Hercules contra plures (łac. i Herkules dupa, kiedy ludzi kupa).
. Kyokushinkai było pierwowzorem, szkoła została założona po II wojnie światowej przez Masutatsu Oyamę, notabene posiadacza IV dana w shotokan,
. Jeśli będziemy rozpatrywali wszystko pod kątem skuteczności na ulicy (jak ja nie znoszę tego określenia...!), to oeljmy sztuki walki (no, może poza muay thai), a zajmijmy się systemami (krav maga, combat 56 itp.). Moim zdaniem każda sztuka walki staje się w pewnym momencie skuteczna w bezpośrednim starciu, jednak wymaga to wiele czasu i dyscypliny.
)
